Geen koek en zopie, maar honing! Liefhebbers van zuivere honing kunnen zaterdagmiddag 31 augustus op onze IJsbaan Dicky van der Werf terecht. De hobby-imkers Cor Reijenga en Willem Altena verkopen hun pas geslingerde Ysbaan Hoaning tussen 13.00 en 15.00 uur vanuit het loket in het ijsbaangebouw.

Het goudgele natuurproduct, smaakvol en goed voor lijf en leden, hebben zij gewonnen uit hun bijenkasten die alweer enkele jaren aan de noordkant van het schaatscomplex op het omringende dijkje staan opgesteld. De bijen halen nectar, stuifmeel, water en hars uit het openbaar groen en particulieren tuinen van aanpalende wijken als De Zwette, Noorderhoek, Pasveer en Stadsfenne.

Haalbijen hebben een actieradius van wel een paar kilometer. De laatste weken kunnen ze ook dicht bij huis blijven, want op het grote grasveld vóór hen bloeien momenteel klaver en vooral biggenkruid.

De voorraad van beide bijenhouders is beperkt. Vandaar dat zij de slogan hanteren: maximaal twee potjes per klant en op-is-op. Altena: ,,Kenne wij dur wat meer meensen un plesier met doën”. Een pot van 250 gram – met gouden deksel en Ysbaan-etiket – kost 5 euro. Beide mannen verkopen ook een aantal potjes met ‘Spoordok Honing’. Dat is afkomstig van hun bijenstal in de Hemdijkwijk.

Naast honing is propopolis-tinctuur verkrijgbaar. De serie pipetflesjes met deze bruine vloeistof op alcoholbasis is overigens zeer beperkt. Propolis, ook wel bijenkit genoemd, gebruiken de nijvere bijen niet alleen om hun kast schimmel- en tochtvrij te houden, maar ook om virussen te bestrijden en bacteriën buiten de deur te houden of zelfs te doden. In de zomer kan zo’n volk wel  40.000 vrouwtjes, mannetjes en één koningin tellen. Bij zoveel bijen op een kluitje is een besmettelijke ziekte natuurlijk niet gewenst. Sommige hooikoortslijders lijken baat te hebben bij het gebruik van propolis, zeker als het uit hun directe woonomgeving afkomstig is. Anderen zweren erbij als desinfectiemiddel bij wond en huidproblemen. Als het goed voor de bijen is, dan is het dat vast ook voor ons, is hun redenatie.

door Willem Altena

Kanovaren op de ijsbaan? Waarom niet? Vrijwilligers van IJsclub Sneek 1871 wouden het in elk geval proberen. En wat blijkt? Het houdt.., wacht nee, dat is met ijs. Herstel, het kan!
Het in- en uitstappen valt eigenlijk reuze mee, want de kano’s – eenpersoons kajaks en een tweepersoons ‘Canadees’ – liggen bij de wal op de bodem! Lekker stevig. Vervolgens even losduwen en….. varen maar. De peddels niet te diep in het water steken, want dan ben je aan het ‘grasmaaien’.
Op ruimer water staat zo’n 30 centimeter water; diep genoeg om een vlot gangetje te krijgen. Als je laarzen draagt, zou je kunnen uitstappen om vervolgens lopend verder te gaan, met de boot op sleeptouw.
De ijsclubmannen, niet meer de allerjongsten, waagden zich daar (w)ijselijk niet aan. Een nat pak oplopen, is niet aan te bevelen. Het water is immers steenkoud. Liever een kort onderling wedstrijdje snelvaren houden. Voor de winnaars stond er in het smûke ijsbaangebouw koek (kano’s) en zopie (koffie) klaar. Voor de verliezers trouwens ook.
Al met al een geslaagde peddelproef. Wellicht krijgt dit ijsbaan-kanoën op korte of langere termijn een vervolg, misschien met oud én jong. En dan ook met meer kano’s.
Het kan uiteraard alleen als er water op de baan staat, dus in de winter. Ook buiten dat seizoen zou je het complex op kanodiepte kunnen zetten, maar dan zit je andere baangebruikers in het vaarwater. Onder wie de imkers met hun bijenkasten. En met name de boogschutters, die meer met pijlen dan met peilen hebben.
Nog een paar weken – en dan hevelt de ijsbaanploeg het water weer over naar de Zwette. Of beter gezegd, dat doet een pomp voor hen. Drie dagen later is het gras tevoorschijn gekomen. Twee weken daarna kun je het terrein met droge sokken oversteken. Eerst nog even hoop houden op een verlaat wintertje. Je weet het nooit…